Parijs – Dakar: De Grote Leegte oversteken
Onze reporter reisde van Brussel naar Dakar. In het eerste deel van dit avonturenverslag bespraken we de tocht door het min of meer vertrouwde deel van Marokko. Na onze rustdag in Agadir wachtte het echte werk. En een verrassing: in Agadir werd de BMW R 1300 GS vergezeld door de Kawasaki Versys 1000, beide uitgerust met Bridgestone A41-banden.
Merzouga, Zagora, Ouarzazate... al deze steden presenteren zichzelf als poorten naar de woestijn. We passeerden deze steden aan de rand van de Sahara, maar gingen niet de grote woestijn in. Eerst trokken we verder naar het westen om de Atlantische Oceaan te bereiken. Agadir was onze toegangspoort naar het zuiden. Na de levendige stad Agadir worden de dorpen kleiner, de nederzettingen meer afgelegen, en zodra je de grens met de Westelijke Sahara oversteekt, ligt er enkele duizenden kilometers Grote Leegte voor je. Een van de spannendste aspecten van deze reis naar Dakar.
Regen in de woestijn
Merzouga, Zagora, Ouarzazate... al deze steden presenteren zichzelf als poorten naar de woestijn. We passeerden deze steden aan de rand van de Sahara, maar gingen niet de grote woestijn in. Eerst trokken we verder naar het westen om de Atlantische Oceaan te bereiken. Agadir was onze toegangspoort naar het zuiden. Na de levendige stad Agadir worden de dorpen kleiner, de nederzettingen meer afgelegen, en zodra je de grens met de Westelijke Sahara oversteekt, ligt er enkele duizenden kilometers Grote Leegte voor je. Een van de spannendste aspecten van deze reis naar Dakar.
Where the streets have no name
Die avond bereikten we moe maar voldaan Layoune, net over de grens met de Westelijke Sahara. Dit gebied wordt door Marokko bestuurd, maar beschouwt zichzelf als een apart land en het merendeel van de bevolking streeft naar autonomie. Voor het eerst voel je hier dat de beschaving echt ver achter je ligt. Zo’n 3000 km scheidden ons van de eindbestemming, en zodra je deze regio betreedt, weet je dat er geen back-upopties meer zijn. Als je een motoronderdeel nodig hebt in Agadir, is de kans groot dat je het daar vindt. In de Westelijke Sahara? Vergeet het maar. Verder naar het zuiden? Er is niets totdat je Dakar bereikt.
Meer kun je niet wensen
Voordat je daar geraakt, breng je hele dagen door op wegen en paden langs de machtige Atlantische Oceaan. De paden hier zijn stevig, duidelijk en perfect geschikt voor zware motoren zoals de BMW en de Kawasaki. De A41-banden, die uitblinken op de weg, verbaasden ons ook op deze lange offroadtrajecten. Ze deden het fantastisch en boden perfecte feedback!
Er is geen betere plek om je hoofd leeg te maken dan hier. Eindeloos rijden. Wisselend tussen asfalt en paden. Geen verkeer. Zee en woestijn. Geen zorgen, geen e-mails of telefoons. Alleen jij en een motor. Motoren en banden die aan alle verwachtingen voldoen en ze zelfs overtreffen. Meer kun je niet wensen.
Dakhla is uniek
We besloten een schiereiland net onder de Kreeftskeerkring op te rijden en de nacht door te brengen in Dakhla. Het is een unieke plek, net zoals de route ernaartoe. Je doorkruist een soort maanlandschap om op een heel bijzonder stukje aarde te eindigen. Na een zware dag genoten we van verse oesters en een goed bed. Wat de volgende dagen in petto hadden, wisten we niet zeker. Want na de Westelijke Sahara wachtte Mauritanië. Maar eerst: een beruchte grensovergang.
Een land in isolement
Mauritanië is niet de populairste reisbestemming, en dat om vele redenen. Tussen de steden Nouadhibou en Nouakchott, de hoofdstad, is er... niets. Alleen een uitgestrekte woestijn, uitzonderlijke natuurlijke schoonheid en een verpletterende hitte.
Slavernij werd er officieel pas in 2007 afgeschaft, maar er zijn nog steeds duizenden slaven in het land. Misschien brengen de recente verkiezingen daar verandering in. En net die verkiezingen vonden plaats op de dag dat wij van Nouakchott naar Senegal wilden vertrekken. Gelukkig drong de eigenaar van ons hotel erop aan om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Want, “het is zeker dat er rellen uitbreken door de verkiezingen. En geloof me, dat wil je niet meemaken.” Wijze woorden. Dus vertrokken we voor zonsopgang – voordat de rellen konden beginnen.
Alleen op de wereld
We negeerden de drukke en corrupte grensovergang bij Rosso en kozen voor het minder bekende grenspunt in Diama. Inderdaad, het is minder corrupt, kleiner en veel rustiger. De reden? De enige weg ernaartoe is een piste in erbarmelijke staat. Tijdens of na het regenseizoen is het gewoon niet begaanbaar. Met nog een paar dagen voordat de regen zou beginnen, besloten we het erop te wagen. De piste is in zeer slechte staat en de trillingen van de kleine ribbels drijven je tot waanzin. Toch hielden de Kawa en de BMW goed stand in deze extreme hitte. De rijders hadden het wel moeilijk, maar er zat niets anders op dan door te rijden om toch nog een beetje rijwind te hebben. Eigenlijk is dit afgelegen traject nog desolater dan de woestijn. Dit is een plek waar je je echt alleen op de wereld voelt. Tenzij je de wrattenzwijnen meetelt, natuurlijk.
Gesloten
We negeerden de drukke en corrupte grensovergang bij Rosso en kozen voor het minder bekende grenspunt in Diama. Inderdaad, het is minder corrupt, kleiner en veel rustiger. De reden? De enige weg ernaartoe is een piste in erbarmelijke staat. Tijdens of na het regenseizoen is het gewoon niet begaanbaar. Met nog een paar dagen voordat de regen zou beginnen, besloten we het erop te wagen. De piste is in zeer slechte staat en de trillingen van de kleine ribbels drijven je tot waanzin. Toch hielden de Kawa en de BMW goed stand in deze extreme hitte. De rijders hadden het wel moeilijk, maar er zat niets anders op dan door te rijden om toch nog een beetje rijwind te hebben. Eigenlijk is dit afgelegen traject nog desolater dan de woestijn. Dit is een plek waar je je echt alleen op de wereld voelt. Tenzij je de wrattenzwijnen meetelt, natuurlijk.
Eindelijk
Na de grens passeerden we Saint-Louis. Deze stad, ooit de hoofdstad van West-Afrika en nu door UNESCO erkend als werelderfgoed, herinnert nog steeds aan tijden van grandeur. Maar Afrikanen lijken belangrijkere zorgen te hebben dan unieke Franse architectuur onderhouden… Na een korte nacht in Saint-Louis reden we naar onze eindbestemming: het Lac Rose. We kozen ervoor om de duinen te vermijden met de Versys en GS en namen de harde paden van het binnenland naar het meer. Er waren nog steeds lange zandstroken, dus het bleef een uitdaging. De beste manier om op twee wielen te blijven? De bandenspanning van de Bridgestone A41’s verlagen tot 2.4 bar in plaats van de standaard XNUMX. Dat maakte een merkbaar verschil en gaf het vertrouwen om snel(ler) door het zand te rijden. En dat maakt zandrijden een stuk gemakkelijker.
Daar is het Lac Rose!
En zo, op een dag met recordhitte en -vochtigheid, arriveerden we bij het Lac Rose. Een onvergetelijk moment. 7,000 kilometer. Hitte, moeilijke stukken, twijfels, douanes, vermoeidheid, vreugde, euforie… alles kwam samen tijdens misschien wel mijn meest emotionele minuut ooit op een motor. Enkele minuten later reed ik over de geïmproviseerde finishlijn, vastgehouden door Gunther, die zich met de Kawasaki in Agadir bij ons had aangesloten, en Patrick, die onze Renault-assistentiewagen door deze moeilijke zones had geloodsd.
Van Parijs naar Dakar in drie weken op een avonturenmotor… een geweldige prestatie, niet alleen voor mij, maar ook voor de vele volgers van deze reis. Ons doel was te bewijzen dat wie goed voorbereid is en de juiste route kiest, makkelijk naar Dakar kan rijden en een vaak onmogelijke droom kan waarmaken. Maar we wilden ook de veelzijdigheid van de motoren en de Bridgestone A41-banden demonstreren. Missie meer dan geslaagd. Wat een reis! En het was nog niet gedaan: Dakar had nog een verrassing in petto. Lees er alles over in deel 3!
