T32 Wereldrecord: 13 landen in (minder dan) één dag

30 Augustus 2022

20170

Thierry Sarasyn heeft het wereldrecord 'aantal landen op één dag' gebroken. Op zaterdag 18 juni reed hij van Tsjechië naar België en bezocht hij onderweg 11 andere landen.

De Belgische journalist reed door Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Kroatië, Slovenië, Italië, Oostenrijk, Liechtenstein, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg en België. Het kostte hem minder dan 20 uur om die 13 landen te dekken. Dit roept de vraag op waarom hij geen 14 landen heeft bezocht. Vanuit elk punt in België rijd je immers in minder dan 4 uur naar Nederland. “Omdat ik voor middernacht België binnenreed, zette ik dit record op dezelfde dag”, legt hij uit. “Ik had nog vier uur en een kwartier om naar Nederland te rijden en er 14 te worden. Maar mijn doel was om het erkende record van de Italiaan Valerio Boni te verbreken, niet om een record neer te zetten dat niet meer verbroken kan worden. Daarvoor moet je denk ik 15 doen. Dat was niet meer haalbaar. Aan de andere kant, met de lessen die ik onderweg heb geleerd, ben ik er zeker van dat het mogelijk is om 15 landen op een dag te doen. Ik was ook moe en ik vond het niet nodig om dit risico te nemen om 14 te worden. Het record was van mij toen ik Luxemburg bereikte.”

“Ik rij al veel te lang in Oostenrijk. Ik denk dat het me ongeveer acht uur heeft gekost om erdoor te geraken. Verdomd groot land wel.”

Voorbereiding is cruciaal

Om in 24 uur door meer dan een dozijn landen te rijden, moet je goed voorbereid zijn. Het uitzetten van de route was een van de essentiële onderdelen. Toch lacht Sarasyn wanneer hij het over de voorbereiding heeft. "Als het waar is dat een goede voorbereiding het halve werk is, zou ik ergens tussen de zes en zeven landen zijn beland", lacht hij. “In de maanden voor de recordpoging had ik het ontzettend druk met werk. Van fysieke voorbereiding was geen sprake, en evenmin van het goed afstellen van de motor.

De MV Agusta is een uitstekende sporttoermotor, maar in deze test is het toergedeelte belangrijker dan de sportieve kwaliteiten. Ongetwijfeld zijn sommige motoren comfortabeler dan deze Italiaanse schoonheid. Het was dus zaak om de stoel wat comfortabeler te maken en meer windbescherming toe te voegen. “Een dag voordat ik vertrok, vond ik de tijd om een verhoging voor de voorruit te gaan halen in een winkel in de buurt. Met de mogelijkheden die ik als motormedia-editor heb, had ik zelfs een vergelijkingstest kunnen maken tussen twintig van deze dingen. Maar de tijd ontbrak. Om elf uur bestelde ik ook een gelzadel en zelfs een gelbroek. Dat laatste vergat ik gewoon thuis in de razernij voor mijn vertrek. Om maar te zeggen: de voorbereiding had iets beter gekund.” (lacht)

De perfecte route?

"En ik had wat meer rust kunnen gebruiken. Ik was moe voordat ik vertrok. En dan kost het nogal wat moeite om de route in tegengestelde richting naar het startpunt te rijden. Je bent drie dagen achter elkaar zo'n 10 uur onderweg. Normaal gesproken had er een rustdag moeten zijn tussen de aankomst in Tsjechië en het vertrek. Ik heb deze optie uiteindelijk laten vallen omdat er zware lokale onweersbuien voorspeld waren in de Alpen. Dus ik begon de recordpoging zonder te rusten in temperaturen die opliepen tot 40°C.. Slim? Nou, dit staat open voor discussie…”.

De route daarentegen was goed doordacht. Eerdere ideeën om vanuit Griekenland te vertrekken en het lappendeken van landen in de Balkan te gebruiken, werden uiteindelijk afgevoerd. Sarasyn besloot ook om niet de route te volgen van de Italiaan die vorig jaar het record vestigde, maar om een andere route te nemen die ruwweg van oost- naar west-Europa loopt. Dat is de richting gekozen door steeds meer motorrijders die veel landen op één dag willen doen. En er is nog een voordeel: de zon komt eerder op in het oosten en gaat later onder in het westen. Dat zorgde voor een extra half uur aan daglicht.

“Als je een erkend record wilt, moet je meer doen dan het rijden en zeggen dat je het hebt gedaan. Je moet het zwart op wit kunnen bewijzen en elke twijfel wegnemen.”

De meeste landen ooit?

Er is ook de vraag of er in het verleden geen andere motorrijders meer dan dertien landen hebben bezocht. "Ik veronderstel van wel," zegt Thierry Sarasyn, “maar niets van wat ik op internet of in de media vind, is volgens de huidige normen gedocumenteerd. Ik vond 15 landen in "iets meer dan 24 uur". Dat is niet binnen de 24 uur. Of 14. Zelfs 16. Maar die zijn allemaal moeilijk te verifiëren. Ik heb geen reden om eraan te twijfelen, maar als je een erkend record wilt, moet je meer doen dan als een gek rijden, benzinebonnen verzamelen en zeggen dat je het hebt gedaan. Je moet gewoon zonder enige twijfel aantonen dat je in die landen bent geweest.

"Zelfs zestien is mogelijk - als ze ooit Disneyland officieel als land erkennen."

Je tankt immers niet in elk land dat je bezoekt, dus die bonnetjes zeggen niets. Daarom heb ik een officieel trackingsysteem van Legendstracking gebruikt. Dat systeem wordt ook gebruikt om de prestaties van ultralopers en triatleten vast te leggen. De hele route en de tijd die nodig was, worden in detail vastgelegd. Alles wordt gecontroleerd door een deurwaarder en op basis daarvan heeft de landelijke motorfederatie het record erkend. Dat is het beste wat ik kon doen en dit was gebaseerd op het erkende record van Valerio Boni van vorig jaar. En we gingen een stap verder in het officieel maken. Het verhaal haalde dus de pers over de hele wereld. Ik heb me gefocust op wat algemeen wordt aanvaard als het record en heb het verbroken.

Veiligheid eerst?

Veiligheid was belangrijk bij deze wereldrecordpoging. Sarasyn verduidelijkt: “Ik heb me zoveel mogelijk aan de verkeersregels gehouden. En ik rustte ook minstens om de twee uur. Dat was niet altijd even tanken. Naarmate de reis vorderde, begon ik zelfs vaker te rusten. Gewoon om het veilig te houden. Ik haalde maar een gemiddelde van 87 km per uur. Als je als een gek rijdt en minder vaak rust, kan dat gemiddelde een stuk hoger zijn. 1750 km in iets minder dan 20 uur... dat is eerder een prestatie in doorzettings- en uithoudingsvermogen dan in snelheid. En daar ging het allemaal om. Het opzetten van een 21e-eeuwse editie van de Cannonball-run interesseerde me niet. Ik lijk trouwens helemaal niet op Burt Reynolds...'

Mentaal en fysiek

Het grote woord is eruit. Doorzettingsvermogen. “Ik denk dat dat een van de essentiële dingen is om dit soort uitdagingen tot een goed einde te brengen. Aan de andere kant heb je niet veel keus. Wat is het alternatief? Stoppen midden in de Zwitserse Alpen? En wat dan? Maar ja, het is best moeilijk. Eerst voelde ik wat pijn in de nek, halverwege voelde ik overal iets en de laatste uren was er geen plek op mijn lichaam die geen pijn deed. Zelfs het veranderen van mijn rijpositie was pijnlijk. En ondanks het gebruik van goede oordopjes zoemden mijn oren nog dagenlang, alsof ik te dicht bij de speakers stond bij een Guns n' Roses-concert."

“Die laatste uren waren zwaar. Ook mentaal, want je voelt je ineens heel alleen. Niet onlogisch, want je bent dan ook alleen. Ik zong 'Turn the page' van Metallica wel honderd keer in mijn helm en toen dat me ook begon te vervelen, schakelde ik over op 'Another 45 miles' van Golden Earring. Maar daar kende ik de tekst niet zo goed van. Als je maar twee zinnen kunt herhalen, word je helemaal gek. Dus ging ik weer terug naar Metallica.”

Duur?

“Dit was niet bepaald goedkoop. Al waren de snelheidsboetes lager dan verwacht. “Voordat ik vertrok, wensten sommigen op sociale media me veel verkeerscontroles. Ik heb er een erezaak van gemaakt om niet gepakt te worden. Ook omdat tegengehouden worden niet alleen geld kost, maar ook veel tijd. Voor de rest heb ik zo'n 130 liter brandstof verbruikt voor het record en ongeveer evenveel voor de heenreis naar Tsjechië in drie dagen. Tel daarbij op: overnachtingen, snelwegtol, eten, drinken, een gelzadel dat niet veel hielp, de gelbroek die ik thuis was vergeten, wat accessoires om de MV reisvriendelijker te maken, twee GPS-houders, de trackingsystemen … het was niet goedkoop. Noch was het foutloos.”

“Ik heb veel te veel tijd in Oostenrijk doorgebracht. Ik denk dat het me ongeveer acht uur heeft gekost om door te komen. Het is wel een groot land, maar ik had secundaire wegen in Oostenrijk gekozen, wat niet zo goed uitpakte. Grote verkeersdrukte en files maakten het nog moeilijker en als kers op de taart viel ook de navigatie een paar keer uit en miste ik een keer een afslag. In Slovenië moest ik 20 minuten in de rij staan voordat ik kon tanken. En in Hongarije hadden twee pompen waar ik stopte gewoon geen brandstof meer. Toen ik er eindelijk een vond, moest ik als buitenlander meer dan 50 procent meer betalen voor mijn tankbeurt. Al die dingen kosten tijd. Maar het maakt deel uit van het avontuur. '

Gewoon (nog een keer) doen?

“Alles dat ik gaandeweg heb geleerd en de ervaring die ik heb opgedaan, hebben me ervan overtuigd dat ik met een betere voorbereiding 15 landen kan doen. En het zal minder moeilijk zijn dan deze 13. Starten in Polen en doorrijden naar Nederland is voldoende. Zelfs zestien is mogelijk als ze Disneyland ooit officieel als land erkennen... De vraag is of ik dit überhaupt nog wil doen. Ik vermoed dat de aandacht die vorig jaar gewekt is door Valerio Boni en nu weer door mij, ervoor zal zorgen dat er snel andere pogingen zullen volgen. En dat is maar goed ook. Als iemand die need for speed uit Top Gun voelt... dan wens ik je veel succes, Maverick!”

Hoe zit het met de banden?

Wat betreft het aantal kilometers met de Bridgestone T32, ziet het er goed uit. We reden naar Gijon om de Ruta De La Plata te doen, deden ruim 1000 km op de Ruta, reden toen van Nederland naar Tsjechië en weer 2000 km terug. In totaal zit er al meer dan 6000 km op de band en hij is nog in goede staat. We moeten nog even bedenken of we er nog een dag op het circuit van Estoril mee gaan doen en die dragrace in Glemseck of niet. We laten onze circuitman, niemand minder dan Jeremy McWilliams, beslissen.”