Deel een en twee van deze epische reis naar Dakar vertelden hoe we grote delen van de Sahara doorkruisten, langs de Atlantische Oceaan door de Westelijke Sahara reden en in de problemen kwamen bij de Mauritaanse grens. Dit is hoe het allemaal uitpakte.
Geef niet op
Na vier dagen aan de grens met Mauritanië, Marokkaans customs eindelijk toegegeven dat we de grens niet konden oversteken. We zouden de motoren echter wel door Mauritanië mogen vervoeren... in ons busje. En met slechts één bestuurder, geen passagier. Er zat dus niets anders op dan de motoren in het busje te laden, een taxi terug naar Dakhla te nemen en vandaar namen we een vlucht naar Dakar. Van Dakar gingen we naar Saint Louis, aan de grens met Mauritanië, en daar wachtten we op het busje en de motoren om aan de andere kant van de grens aan te komen. We verloren veel tijd en geld, maar we waren vastbesloten om naar Dakar te gaan. Ook met de grenzen dicht vanwege Covid. Of welke reden dan ook.
Hallo, ambassade?
Alleen... toen we aan de Senegalese kant van de grens aankwamen in een gehuurde 4×4, was er van ons busje geen spoor te bekennen. Onze chauffeur nog met de douane in Marokko bezig was. Op dat moment besloten we contact op te nemen met de ambassade. Met de hulp van de Senegalese consul en de Senegalese ambassade. Die op zijn beurt de ambassade in Rabat opriep. In die mate zelfs dat de ambassade ons persoonlijk opbelde en beloofde het grensprobleem snel op te lossen. We hadden weer goede hoop.
Grote teleurstelling
Later die avond kregen we een telefoontje van de Belgische ambassade in Marokko dat de grens gesloten was. En dat we er niets aan konden doen. Misschien zou het vervoeren van de motoren op een boot kunnen werken? Welnee. Want het was nooit de bedoeling om de motoren naar Dakar te verschepen. Dat hadden we vanuit elke haven ter wereld kunnen doen. Het doel was om daar te rijden en de teleurstelling dat het ons niet lukte was enorm.
Koppigheid
Omdat de grens met Algerije al tientallen jaren gesloten is, en het veerbootverkeer met Spanje stilgelegd is, was Marokko zich aan het isoleren. Enerzijds zou toegeven dat ook de grens met Mauritanië gesloten was, de bevestiging zijn geweest van een totaal isolement, maar niemand wilde dat toegeven. Anderzijds lieten zij ons niet over de grens gaan, wat leidde tot een sterkere volharding aan onze kant en veel tijd en geld kostte. Uiteindelijk, als de ambassade je zegt dat het niet kan, mag je ervan uitgaan dat het echt niet kan. Deels uit teleurstelling en deels uit koppigheid zijn we toch in een gehuurde 4×4 naar Lac Rose gereden, maar het voelde helemaal niet goed. We hadden het zwaarste en moeilijkste stuk achter de rug, er restte ons alleen nog een stuk rechtdoor naar Mauritanië om op de prachtige rode hellingen te komen die naar Lac Rose leidden. Vanaf de plaats waar we stopten, hadden we letterlijk in twee dagen naar het roze meer kunnen rijden zonder enige technische moeilijkheid.
Hubert Auriol brak ook twee botten toen hij richting Dakar reed met de finish in zicht en als leider van de voorlaatste etappe. Voor 'L'Africain' moet het onmetelijk harder, erger en pijnlijker zijn geweest. Maar we begrijpen hem een beetje beter, want we waren een haarbreedte verwijderd van het rijden op een 42 jaar oude motor en een die 42 dagen oud was naar Dakar.
Alle wegen leiden naar huis
Het had geen zin meer in Senegal te blijven, het kon weken of maanden duren voordat de grens weer openging. Dus gingen we terug, alle wegen leiden uiteindelijk naar huis. Terwijl we dit schrijven, is de grens met Mauritanië net weer open. Maar omdat er nog geen veerboten naar Spanje zijn, staan de motoren nog in ons busje in Marokko. Meer specifiek in Agadir, waar een lokale gids ons een bewaakte garage heeft verhuurd. Zou het niet geweldig zijn om de klus te kunnen klaren? Misschien is het toch nog mogelijk. En u kunt er dan zeker alles over lezen op Gripping Stories!
