fbpx Dakar Legends Trail: Terug naar de roots
Donderdag, maart 28, 2024
HomeReisinspiratieDakar Legends Trail: Terug naar de roots

Dakar Legends Trail: Terug naar de roots

Rijden op een 42 jaar oude Yamaha XT500 en een 42 dagen oude Ténéré 700 van Parijs naar Dakar. De eenvoudigste ideeën zijn vaak de beste, nietwaar? 

Met de motor reizen = adventure-reizen

Motorreizen is een van de meest pure vormen van reizen. Het is pas in de afgelopen tweehonderd jaar dat mensen in voertuigen met een metalen behuizing zijn beginnen reizen. Auto's, vliegtuigen, treinen en bussen sluiten reizigers af van de buitenwereld. Op een motor sta je in direct contact met de elementen en de lokale bevolking. Bovendien blijft men nooit te lang op één locatie. Je ziet zelden een motorfiets geparkeerd bij een all-in hotelletje, toch?

De overtreffende trap van 'motorreizen' is 'adventure-reizen'. Rijden door een woestijn, op weg om een kaap of een mythische plek te bereiken. We combineerden alle drie en reden – geïnspireerd door de originele Dakar Rally – naar het mythische Roze Meer, het klassieke aankomstpunt voor de Dakar. En dat deden we met het model dat in '79 de allereerste Dakar won: Yamaha's XT500. Geflankeerd door de meest recente evolutie van Yamaha's adventure motoren: de Ténéré 700 Rally. Een 42 jaar oude motor en een 42 dagen oude. Slimme zet?

Simpel, maar niet makkelijk

In deel één hebben we de voorbereiding al behandeld en wat meer details over het plan gegeven. Dit verhaal begint bij het eeehhh...begin. Na een korte en verplichte stop in Parijs gingen we op weg naar het Afrikaanse continent. Klinkt makkelijker dan het was, want door ruzies tussen Spanje en Marokko werd al het veerbootverkeer tussen de twee landen geannuleerd. Er zat dus niets anders op dan te vertrekken vanuit de haven van Marseille voordat de motoren hun eerste meters in Tanger hadden gemaakt. Marokko conflicteert met nogal wat landen. De grens met Algerije is al tientallen jaren gesloten en sinds kort ook de grens met Mauritanië. Is Marokko geïsoleerd? In zekere zin is dat zo. En in ieder geval jammer voor al diegenen die er doorheen willen reizen. Omdat het land gewoon de toegangspoort is tot de westelijke helft van zwart Afrika.

Cultuurschok

Als de Afrikaanse stad die het dichtst bij een ander continent ligt, heeft Tanger een rijke geschiedenis. Het is belangrijk om daar niet bij stil te staan, want als je eenmaal begint, komt er geen einde aan de verhalen en historische feiten. Er is geen andere plek ter wereld waar het verschil in een paar kilometer groter is dan aan weerszijden van de Straat van Gibraltar. Geografisch, cultureel, religieus en menselijk is het een schok. Tanger is immers ook de plaats waar de reis eindigt voor talloze Afrikanen die via de Straat Europa hopen binnen te komen.

Vanuit Tanger reden we naar een van de andere grote steden, Casablanca. Niet bepaald een etappe om op terug te kijken, want het was vlak en nogal saai. Maar het was een noodzakelijke etappe. De lange kronkelige wegen gaven ons een goed gevoel over hoe de nieuwe Bridgestone AT41 zich gedroeg. Scherp weggedrag en geweldige feedback van de voorband waren de eerste indrukken. Later zouden we versteld staan ​​van hoe goed de band zich gedraagt ​​op grind en uiteindelijk waren we verrast door het gebrek aan slijtage van de band.

Na bijna 4.000 (zware) kilometers zag de AT41 achterband er nog redelijk fris uit.

Spannende start

Hoewel de rit naar “Casa” – zoals de Marokkanen Casablanca noemen – nogal rustig was, gaf het ons ook de tijd om te wennen aan alle nieuwe dingen en… de XT500. We hadden weinig of geen tijd gehad om de Yamaha-klassieker grondig te testen. We hebben een korte rit door enkele velden gemaakt, de Acerbis-tank laten schilderen, een set van Bridgestone AX41s gemonteerd en ... dat was het zo'n beetje. Begrijpelijkerwijs was het vertrouwen in de XT bij de eerste meters in Afrika niet torenhoog. Tijdens die eerste uren waren we bang dat de motor zou afslaan, oververhit raken of niet meer zou starten als we stopten. Geen van die dingen is gebeurd.

Trouwe metgezel

De XT gedroeg zich verbazingwekkend in Marokko. Als kilometervreter op de soms lange stukken asfalt en als woestijnrat op de verschroeiend hete hellingen. Niet één keer werd de luchtgekoelde mono te warm, niet één keer stonden we met pech langs de kant van de weg. De XT bleek een trouwe metgezel. Eentje waar we vaak aan terug denken.

Wat niet betekent dat er geen problemen waren. En het probleem met problemen in Afrika is dat ze snel uitgroeien tot tragedies. Geloof me, pech in de Sahara voelt anders dan pech op een Europese snelweg.

Oplossingen voor (bijna) alles

Bijvoorbeeld: op een baan tussen Merzouga en Zagora zijn we het kenteken kwijtgeraakt. Niet erg handig als je van plan bent de Mauritaanse grens over te steken. Tot overmaat van ramp merkten we dit pas toen we aan de rand van Zagora stopten om te overnachten. Gelukkig kwamen we die dag vrij vroeg aan, zeg ongeveer 6:700u. Wat er toen gebeurde, was een schoolvoorbeeld van efficiëntie. We keken naar de camerabeelden die we van de Ténéré 80 hadden gemaakt en konden precies bepalen waar het kenteken van de XT was geslingerd. We keerden toen XNUMX km terug in de woestijn en … vonden de plaat precies waar we hoopten dat hij was.

Later in Zagora hebben we nieuwe bouten kunnen halen voor de uitlaat die we kwijt waren geraakt door trillingen bij Iriki's Garage. De plaats is vrij beroemd onder woestijnreizigers en het was ooit eigendom van de betreurde Mohammed Gordi - Fat Mo voor de vrienden. Ze hebben ons zelfs voorzien van een nieuwe knop voor de indicatoren. Als de bout van de koplamp een dag eerder was losgekomen, hadden we die ook gelijk vervangen…

Visuele speekselvloed

De dagen tussen Errachidia, Merzouga, Erfoud, Zagora en Ouarzazate waren fysiek de zwaarste. De halte bij de Gara Medouar, een rotsformatie gevormd door water, miljoenen jaren geleden, diende als gevangenis voor de zwarte slaven die in de 1800e eeuw door de Portugezen naar Europa werden vervoerd. De bekraterde rotsmassa diende ook als decor in de Bond-film Spectr en is ook te zien in The Mummy. Iedereen die ooit min of meer in de buurt is, moet absoluut daarheen gaan. Voor wie wil, de plaats is ook met de auto te bereiken, een goed begaanbaar pad van ongeveer 2 km verbindt de nationale weg met de Gara Medouar. Uiteindelijk zijn we er bijna een halve dag geweest en hebben we ruimschoots de tijd genomen om het nodige foto- en videomateriaal te maken.

De woestijn in het zuiden van Marokko is oogverblindend mooi. Zo nu en dan is het watertanden om het steeds veranderende landschap te zien en een grootsheid die niet in foto's, laat staan ​​in woorden, te vatten is.

 

Kruistocht in spijkerbroek

De verzengende hitte in de woestijn deed ons ook besluiten om onze dresscode aan te passen. Of beter gezegd, om die op te heffen. Verantwoordelijk gedrag? Helemaal niet. Maar een logische keuze. Jeans en T-shirts met lange mouwen horen niet op een motor, maar flauwvallen ook niet. Het is een bewuste keuze geweest. En uiteindelijk reden we op een XT500 uit '79 en in die tijd reed iedereen in zo'n outfit rond. Zelfs Steve McQueen op de Elsinore. En als Steve denkt dat het oké is... nou...

En zo werd de ode aan het oude Dakar meteen een kruistocht in spijkerbroek. Maar het was volop rijden en genieten. Maar met af en toe wat minder regels. Zonder het echt te beseffen, was dit iets wat we nodig hadden. Het voelde als een ontsnapping aan de vele regels waarmee we in Europa te maken hebben. We wisten toen nog niet dat het regels en administratieve onwil zouden zijn die later voor nogal wat problemen zouden zorgen aan de Mauritaanse grens…

Geweldige AT41

Voordat dat gebeurde, hielden we onze focus op Agadir. Met een tevreden blik ook naar de banden want na bijna 3000 km waren de Bridgestone AX41 all road banden nog in verrassend goede staat. Zelfs de grip van deze knobbelige band op asfalt verraste ons in positieve zin. We passeerden zelfs de 4×4's van de Rally Aisha des Gazelles op een baan tussen Merzouga en Zagora met de XT en Ténéré 700. En de Ténéré stond op de AT41. Hoewel het geen offroad-band is, kan hij behoorlijk wat ruw terrein aan. Het werkelijk verbazingwekkende deel was op de weg. Het comfort, de bediening en de slijtage waren beter dan we hadden durven dromen. Met zijn vlotte vermogensafgifte is de Ténéré 700 geen echte bandeneter, maar desalniettemin zag de AT3.000-achterband er na 41 km bijna als nieuw uit. Indrukwekkende dingen…

Verse pint, hoge verwachtingen?

Dus. Agadir. Het Las Vegas van Marokko. Een keerpunt in de reis, want: je bereikt de Atlantische Oceaan. Bovendien is het altijd leuk om The English Pub te bezoeken. Jammer dat die gesloten was vanwege Covid-beperkingen. Geen probleem, in Agadir zijn genoeg etablissementen waar je een verse pint kunt bestellen. Daar hebben we echt van genoten na een week alcoholvrij drinken en zand eten.

Het eerste grote deel van de reis zat erop met de aankomst in Agadir. Voor ons lag een lange rechte lijn naar Dakar. Eerst op asfalt, in de half autonome regio van de Westelijke Sahara moet je niet te veel van die weg afwijken. 1200 km tot aan de grens met Mauritanië en dan nog een dag of wat tot aan de grens met Senegal.

Het minst spannende deel maar ook het deel met twee grensovergangen. Alles wat volgt na de grensovergang bij Rosso, is het wachten en onderhandelen aan de grenzen waard. Na Rosso liggen de stranden en zandhellingen van de Sahel in Senegal, met als apotheose de aankomst bij Lac Rose. Vooral dat vooruitzicht werkte als een magneet op ons, eenzame reizigers.

Het was geweldig om in Agadir te komen, maar we konden niet wachten om weer op pad te gaan.

Benieuwd naar de tweede aflevering? Klik hier om te lezen episode #2.

© Thierry Sarasyn

- Advertentie -

Meest populair